Als ik door Ede fiets kom ik tot mijn vreugde steeds meer kunstwerken tegen. Soms staat het tussen het groen zoals de prachtige danser van Jos Dirix die in het parkje bij de Reehorst staat. Wat een gratie en wat een kracht en vuur straalt dit beeld uit. Verrassend vind ik ook de 12 steenformaties, gemaakt door Adri Verhoeven lid van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers. Deze stenen liggen langs de fietsknooppuntenroute die van station Ede-Wageningen leidt naar de ingang van Het Nationale Park de Hoge Veluwe. Het is leuk om de route te fietsen en naar de verschillende steenformaties te kijken. Ze hebben verschillende kleuren en sommige stenen zijn ruw, andere stenen zijn glad gepolijst. Zoals u inmiddels weet, fiets ik graag en laat mij onderweg verrassen door kunstontmoetingen. Vrolijk word ik van de kleurige beelden die voor het gemeentehuis staan, gemaakt door de Spaanse kunstenaar Ripollés. Het zijn bronzen beelden van twee kinderen, het meisje heeft in haar hand een witte duif en het jongetje een rood hartje. Het beeldt zoveel blijheid en vrijheid uit met kleuren die vooral bij een warm land lijken te horen en hierdoor, ook op donkere dagen, de zon op het Raadhuisplein laat schijnen. Dit kunstwerk is er gekomen door het HVA-fonds, ontstaan uit de nalatenschap van mw. Ameshof. Ook de 2 aluminium kunstwerken op het Doelenplein, die twee volwassenen uitbeelden waarin het kind zichtbaar is gebleven van de kunstenaar Gijs Assmann, zijn tot stand gekomen door dit fonds dat ernaar streeft kunst en cultuur dichter bij kinderen te brengen.

Het meest vertederende beeld vind ik echter “de leeuw” van Tom Claassen. Hij staat op het winkelcentrum Bellestein tegenover een supermarkt. Er is commotie geweest over het bedrag dat de gemeente voor het beeld heeft uitgegeven. Begrijpelijk als jezelf financieel in een moeilijke situatie verkeert en er steeds meer wordt gekort op sociale voorzieningen. Toch wil ik het hebben over deze kunstenaar en zijn leeuwenbeeld. Tom Claassen is een Nederlandse beeldhouwer die in Heerlen is geboren op 4 oktober 1964. Bijzonder dat deze man, die naast zijn andere werk zoveel dierfiguren maakt, juist op deze dag geboren is, de dag van Franciscus van Assisi. De dag waarop Franciscus van Assisi werd begraven 4 oktober 1226 werd gekozen tot zijn feestdag en in 1929 tot Werelddierendag. Mijn oudste zoon is eveneens geboren op 4 oktober en ik ervaar zijn geboortedag nog steeds als iets bijzonders. Vroeger kreeg hij van zijn schoolvriendjes vaak een hondenbot of hondenkoekjes. Onze hond was er blij mee en liet zich alles goed smaken. Tijdens de fietsvakanties met de kinderen zagen we onderweg soms afbeeldingen in kerken van Franciscus met dieren. De kinderen kenden het verhaal en waren verheugd als ze de afbeeldingen ontdekten en verwonderden zich over het feit dat ver van huis, hetzelfde verhaal bekend was.

Nu weer terug naar Tom Claassen de beeldhouwer die door heel Nederland zijn beelden als het ware achteloos heeft achtergelaten. U kent ze vast wel, de groep olifanten bij het knooppunt Almere, de twee zittende mannen op Schiphol, de konijnen op het grasveld van de Kunsthal in Rotterdam en het aluminum beeld van 7 meter hoog “het mannetje” op het winkelplein in Hoofddorp. Wekelijks kom ik langs dit “mannetje”, wat mij doet denken aan de stenen die onze kinderen vroeger in de bergriviertjes stapelden. Door de manier waarop de beelden zijn geplaatst lijkt het of er een kind langs is geweest en zijn speelgoed heeft laten liggen. In zijn beelden zie ik onbevangen speelsheid. De bronzen leeuw op Winkelcentrum Bellestein lijkt met zijn grote kop en poten en zijn lange staart op het boetseerwerk van een kind. Ondanks zijn speelsheid symboliseert de leeuw ook leeuwenmoed, leeuwenkracht en koninklijke waardigheid. Het kan ook een knuffel voorstellen die in bed heeft gelegen en waarop het kind met zijn hoofdje en de duim in de mond heeft geslapen. Ik zie voor me hoe het kind de leeuw onder zijn armpje klemt op momenten dat het troost zoekt, hoe het de knuffel aan een poot of staart achter zich aansleept. Meestal is hij wat smoezelig en vormloos, maar o zo lief. Vaak is de knuffel onderdeel van het spel van het kind, ook al past hij in onze “volwassen “ ogen niet tussen veel kleinere speelgoedauto ́s. Of hij wordt in de poppenwagen gelegd en rondgereden, alles is mogelijk met een knuffel want hij is door het kind gevormd tot een zacht en flexibel maatje.

Als volwassenen zijn wij vertederd bij de aanblik van het fantasievolle spel van het kind. Soms vraagt het kind ons mee te spelen en komen wij in zijn wereld van verwondering. We laten ons meevoeren en verleiden tot een wereld die soms ver achter ons lijkt te liggen. Het mooie van de kunst van Tom Claassen vind ik, dat het ons weer herinnert aan het kind in onszelf. Het is soms heerlijk weer even die kinderlijke onbevangenheid en het enthousiasme te voelen. Door op een fantasievolle en kunstzinnige manier bezig te zijn en hieraan vorm te geven voeden wij ons innerlijke kind en werken wij vanuit onze oorsprong aan gezondmakende krachten.

De komende Pinkstertijd is een mooie tijd om samen met uw innerlijke kind langs de kunst in Ede te fietsen. Geniet ervan.